شیوع اختلال ‌مفصل گیجگاهی- فکی‌‌ و عوامل مرتبط‌

مقدمه: عوامل مختلفی مانند تروما، اختلال اکلوژن، بی‌دندانی خلفی و درمان ارتدنسی، اضطراب و افسردگی، عادت‌های دهانی، وضعیت اجتماعی- اقتصادی ناپسند و زمینه‌های ژنتیک در ایجاد اختلال‌ مفصل گیجگاهی_ فکی(TMD) نقش دارند.‌ شیوع آن در جوامع مختلف بسیار گوناگون گزارش شده است. هدف: تعیین شیوع اختلال مفصل گیجگاهی فکی در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی گیلان. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی‌، بیماران مراجعه‌کننده به دانشکده دندانپزشکی گیلان در سال 1393 ارزیابی شدند. داده‌های دموگرافی بیماران گرد‌آوری شد. ابتلای به اختلال مفصل گیجگاهی_ فکی بر‌پایه دست کم وجود یکی از موارد کلیک مفصل، درد ماهیچه‌های جونده، حساس بودن عضلات جونده، انحراف فک حین باز شدن دهان و محدودیت باز کردن دهان در نظر گرفته شد. داده‌ها در SPSS نسخه 17 و با استفاده از آزمون‌هـای Chi-Square، کروسکال- والیس و ضریب همبستگی پیرسن واکاوی شد‌( 0/05>p). نتایج: 500 بیمار‌، 218 مرد‌(3/64%) و 282 زن‌(6/45%) 11 تا 69 ساله‌( بامیانگین سنی 13/1±4/41 سال) بررسی شدند. شیوع TMD 6/66% بود. TMD در افراد مسن‌تر،دارای عادت‌های پارافانکشنال دهانی، پیشینه تروما‌، سایش چشمگیر، در رفتگی فک، از دست دادن دندان‌های خلفی‌، تماس سمت غیر‌کارگر و نداشتن رضایت مالی‌ به صورت معنی‌دار شایع‌تر بود(05/0>p). نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد TMDوضعیتی شایع است. عوامل سن، عادت پارافانکشنال دهانی، تروما، سایش قابل توجه، در‌رفتگی فکی، از دست دادن دندان‌های خلفی و چگونگی درآمد می‌تواند در بروز TMD تأثیر داشته باشند. بنابراین، برنامه‌ریزی و آموزش افراد جامعه و دندانپزشکان برای پیشگیری از عوارض این اختلال پیشنهاد می‌شود.‌